Bijatyki to bardzo popularny gatunek gier, królującygłównie na konsolach. Jest to również gatunek najbardziejrozpowszechniony i pozwalający graczom walczyć praktycznie nawszystkie istniejące sposoby. Możemy więc okładać pięściami podczaswalki bokserskiej, czy też rzucać się na siebie w specjalnejklatce, gdzie właściwie nie obowiązują żadne zasadny. Mówiąckrótko, każdy znajdzie coś dla siebie.
Są też gry, gdzie naprawdę nie ma żadnych zasad, a walki mogąodbywać się przy pomocy tego co wpadnie nam w ręce. Takie tytuły sąchyba najbardziej emocjonujące i pozwalają maksymalnie wyżyć się nakomputerowym przeciwniku.
Jednym z nich jest Backyard Wrestling: Don't Try This at Homewydana przez Eidos na konsolę PS2 i Xbox. Autorem tej nawalankijest firma Paradox Software.
Tytuł ten, nie jest typowym wrestlingiem, jak sugerowałaby nazwagry. Jest to bowiem walka bez żadnych reguł i określonego miejscastarcia. To sport tylko dla twardzieli, którzy nie boją się widokukrwi, czy trzasku łamanych kości. Tutaj przetrwa tylkonajsilniejszy i to on wyjdzie z całą głową z pojedynku.
Zawodnicy jakich znajdziemy w Backyard Wrestling nie są raczejpostaciami znanymi, a przynajmniej dla fanów typowegoamerykańskiego wrestlingu. Znajdziemy wśród nich nie tylkomężczyzn, ale również i kobiety, które potrafią nieźle okładać siępodczas walki.
Pojedynki, jak wspomniałem wcześniej, nie odbywają się na ringach,a w miejscach, które generalnie do walk się nie nadają. Możemy więcnaparzać się w ogrodzie za piękną willą, gdzie akurat odbywa siękoncert, w supermarkecie, klubie dla panów, a także na parkingu dlakierowców ciężarówek. Każde miejsce posiada interaktywne otoczenie,na które mamy spory wpływ. Możemy więc niszczyć wystawy sklepowe,lampy, uszkadzać pojazdy i generalnie wyżywać się na wszystkim, comamy w zasięgu wzroku.
Oczywiście oprócz tego powinniśmy skupić się na dokopaniuprzeciwnikowi. A można to zrobić na bardzo wiele sposobów. Opróczciosów, które potrafi nasz zawodnik, możemy wykorzystać wymienionewcześniej elementy otoczenia. Nic nie stoi na przeszkodzie, byśmywpasowali przeciwnika w witrynę sklepową, przywalili mu cegłówką,załadowali w banię wyrwaną z ziemi latarnią, czy leżącymi w pobliżudrzwiami od samochodu. Możemy też wsadzić mu na łeb stojącynieopodal głośnik, czy położyć na stole, by potem skoczyć na niegoz pewnej wysokości. Można go nawet podpalić! Możliwości jestnaprawdę sporo i tylko od naszej inwencji twórczej zależy w jakisposób dokopiemy naszemu konkurentowi.
Całą walkę ogląda dopingująca publiczność, gromadząca się dokoławalczących. Trochę się zdziwiłem, gdy po wpadnięciu na jednegodryblasa oberwałem od niego. Okazuje się, że publika może równieżdokopać zarówno nam, jak i przeciwnikowi, jeśli zostanie na niąpchnięty. Co ciekawsze, widzowie czasem mają broń, którą można imodebrać, by potem wypróbować ją na byłym właścicielu, a jeśli okażesię skuteczna, to również na oponencie.
Jest to dość ciekawy element urozmaicający grę.
Gra posiada dwa podstawowe tryby zabawy. Pierwszym z nich jestExhibition, który pozwala na rozegranie jednego pojedynku zwybranym przez siebie przeciwnikiem. Natomiast drugi, znacznieciekawszy, to tzw. Talk Show. Tryb ten pozwala nam podążać ścieżkąkariery, po uprzednim stworzeniu własnego zawodnika. Następnieprzechodzimy z jednej lokacji do kolejnej, stawiając czoło kolejnymprzeciwnikom wystawianym do walki. Oprócz samych starć, możemytakże pooglądać filmy obrazujące brutalność tego sportu, a takżewywiady z gośćmi zaproszonymi do studia (stąd nazwa tego trybu),rozmawiającymi z prowadzącym o pojedynkach.
Grafika Backayrd Wrestling nie jest niestety najwyższych lotów.Widać wyraźnie niskiej jakości tekstury (szczególnie napostaciach). Niestety PS2 ma już swoje lata i by zachowaćodpowiednią płynność, autorzy musieli nieco pogorszyć pewne rzeczy.Nie można się natomiast przyczepić do płynności ruchów zawodników.Zostali oni zrobieni techniką motion capture, więc zachowują siędokładnie tak jak powinni. Jednak nie idzie to w parze z ichinteligencją. Mimo iż dysponują dość sporą gamą ciosów, towykorzystują ledwie kilka z nich, co raczej nie czyni z nichgroźnych przeciwników. Nadrabiają za to parciem nieustannie w nasząstronę. Sprawia to niestety, że nie musimy się ich specjalnieobawiać, o ile nauczymy się odpierać ich nieskomplikowaneataki.
Za to plus należy się za oprawę dźwiękową. Jęki po ciosach,uderzenia przedmiotów, dialogi w przerywnikach. To wszystkowykonane jest całkiem poprawnie. Całość uzupełnia naprawdę ostramuzyka takich wykonawców jakSepultura, Anthrax, Mechine Head, czy popularny The Insane ClownPosse. Muszę przyznać, że akurat ta muzyka dość dobrze pasuje dotego co dzieje się na ekranie.
Podsumowując można powiedzieć, że Backyard Wrestling: Don't TryThis at Home jest nienajgorszą grą, jednak o nieco kiepskimwykonaniu, szczególnie w kwestii grafiki. Gdyby ją nieco poprawionomożna byłoby wystawić grze znacznie wyższą notę, bo spora ilośćprzeciwników, swoboda ruchów, a także niezła muzyka, to plusy tegotytułu.
Jeśli jednak lubicie prać się po pyskach, to średnia jakość grafikinie powinna być dla Was przeszkodą.
